حضرت معصومه( س) درچنین روزی در سال  201 هجری قمری  به دیار حق شتافتند  . آن حضرت در سنه 173 ه ق دیده به جهان گشودند .نام شریف آن بزرگوار فاطمه و مشهورترین لقب آن حضرت، معصومه است. پدر بزرگوارش امام هفتم شیعیان حضرت موسى بن جعفر (ع) و مادر مکرمه اش حضرت نجمه خاتون (س) است . ایشان از اوان کودکی پس از زندانی شدن و شهادت پدر ، تحت مراقبت و تربیت برادر بزرگوارش حضرت على بن موسى الرضا (ع) قرارگرفت. یک سال بعد از هجرت امام رضا(ع) به مرو ، حضرت معصومه (س) به شوق دیدار برادر و ادای  پیام ولایت به همراه عده اى از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهر و محلى مورد استقبال مردم واقع مى شد. ایشان در این سفر  مخالفت خود و اهل بیت (ع) را با حکومت حیله گر بنى عباس اظهار مى کرد. بدین جهت تا کاروان حضرت به شهر ساوه رسید عده اى از مخالفان اهل بیت که از پشتیبانى مأموران حکومت برخوردار بودند، راه  را بر ایشان بستند  و با همراهان حضرت وارد جنگ شدند. در نتیجه این نبرد تقریباً همه مردان کاروان به شهادت رسیدند، حتى بنابر نقلى حضرت معصومه (س) را نیز مسموم کردند. پس از آن حضرت فاطمه معصومه (س)بیمار شدند و چون دیگر امکان ادامه راه به طرف خراسان نبود قصد شهر قم را نمود. ایشان چندین روز  در این شهر زندگى کرد و در این مدت مشغول عبادت و راز و نیاز با پروردگار متعال بود. محل عبادت آن حضرت در مدرسه ستیه به نام « بیت النور» هم اکنون محل زیارت ارادتمندان آن حضرت است. سرانجام در روز دهم ربیع الثانى و « بنا بر قولى دوازدهم ربیع الثانى» سال  201هجرى پیش از آن که دیدگان مبارکش به دیدار برادر روشن شود، با اندوه فراوان دیده از جهان فروبست و شیعیان را در ماتم خود به سوگ نشاند .مردم قم با تجلیل فراوان پیکر پاکش را به سوى محل فعلى که در آن روز بیرون شهر و به نام « باغ بابلان» معروف بود تشییع نمودند.