یحیی ابن حبش بن امیرک ، ملقب به شهاب الدین ، شیخ اشراق و شیخ  شهید ، حکیم معروف ومحیی حکمت اشراق در سنه 549 ه ق دیده به جهان گشود . وی حکمت را نزد مجد الدین جیلی استاد فخر رازی در مراغه آموخت و در علوم حکمی سرآمد روزگار خود شد . وی  به قوت ذ کا ،  حدت ذهن و نیک اندیشی بر بسیاری از امور علمی اطلاع یافت و چون در بسیاری از موارد خلاف رای قدما گفته و از حکمت ایرانی و مصطلحات زرتشتی استفاده کرده ، متعصبان او را به الحاد متهم کردند و خون او را مباح شمردند . صلاح الدین ایوبی فرمانروای مصر و شام فرمان قتل وی را صادر کرد وشیخ در 38 سالگی در سال 587 ه ق  به دیار حق شتافت . 

سهروردی آثار متعددی  به فارسی و عربی دارد .  مهمترین آنها از این قرارند : منطق التلویحات ، کتاب المقاومات ، کتاب المشارع والمطارحات ، حکمه الاشراق ، رساله فی اعتقاد الحکما ، قصه الغربه الغربیه ، آواز پر جبرییل ، رساله العشق ، لغت موران ، صفیر سیمرغ ، ترجمه رساله الطیر ابن سینا ، اللمحات ، الهیاکل النوریه ، الالواح المعاد یه ، المبدا والمعاد ، طوا رق النور ، االبارقات الالهیه ، لوامع الا نوار ، روز ی با جماعت صوفیان ، عقل سرخ ، و پرتو نامه .

سهروردی حکمت اشراق را احیا کرده به کمال رسانید . فلسفه او التقاطی است و در آن آثاری از اصول عقاید حکمای یونان به خصوص افلاطون ونوافلاطونیان و حکمای قدیم ایران و اصول دین زرتشت به خوبی نمایان است .  پس ازسهروردی ، شارحان اندیشه وی ( شهرزوری و قطب الدین شیرازی ) وحکمایی مانند صدر الدین شیرازی وحاج ملا هادی سبزواری عقاید او را دنبال کردند.